Zelf opgelost

Als ik 's ochtends op de klok kijk, schrik ik van de tijd. Over vijf minuten moet ik al de deur uit en ik moet nog van alles doen. Als een wervelwind storm ik door het huis wanneer ik in een onbewaakt ogenblik een drempel over het hoofd zie en keihard mijn kleine teen er tegenaan stoot.

Ik voel een hevige pijnscheut en zie letterlijk sterretjes voor mijn ogen dansen. Even word ik zelfs een beetje licht in mijn hoofd en moet me aan de deurpost vastgrijpen om overeind te blijven. Als ik mijn teen vervolgens goed bekijk, lijkt deze al een beetje te zijn gezwollen. 

Ik kijk weer op de klok en zie dat ik al weg had moeten zijn. Ik trek mijn ruimste paar sneakers aan en lichtjes strompelend vertrek ik naar mijn werk. Aangekomen op mijn werk is het gelukkig vrij rustig dus heb ik tijd om even mijn huisarts te bellen. Die is echter -zoals helaas wel vaker het geval is- constant in gesprek. Als assistente Annika me door de praktijk ziet hinken, zegt ze plagend: "Nou dat is duidelijk hé dokter, kreupel linksachter." De pijn is ondertussen al een stuk minder dus ik kan er wel om lachen. Ik vertel over mijn ongelukje deze ochtend en het feit dat ik de huisarts niet aan de lijn kan krijgen maar dat ik het nou ook niet bepaald een spoedeisende hulp waardig probleem vind. "Maar je hebt hier gewoon een röntgenapparaat staan, waarom maak je niet zelf even een foto?" is haar reactie. 

Dat ik daar zelf niet aan gedacht heb! Even schiet er door mijn hoofd of dit wel officieel mag, maar besluit het toch te doen. Ik ben niet bevoegd om röntgenfoto's van mensen te maken, maar bij mezelf moet toch kunnen? 

Nog geen tien minuten later verschijnt de röntgenfoto van mijn voet op het beeldscherm. De verhoudingen zijn anders, maar de globale bouw verschilt niet veel met die van de ondervoet van een hond. Ik hoef niet lang naar de foto te kijken om te bevestigen wat ik al dacht: gebroken! 

Het ziet er niet heel dramatisch uit dus ik besluit nog een poging te doen om mijn huisarts aan de lijn te krijgen. Dit keer krijg ik haar gelukkig wel aan de lijn. Ik leg de situatie uit en als ik vertel dat ik zelf al een röntgenfoto heb gemaakt, moet ze een beetje lachen. Zou ze zich nog die keer herinneren dat ik al zelf urine-onderzoek had gedaan toen ik ik blaasontsteking had?

Ik mag op de praktijk langskomen voor een instructies over hoe ik mijn gebroken teen moet spalken. "Maar..." zegt ze "je hebt vast wel Leukoplast op de praktijk. Op internet kun je gemakkelijk vinden hoe het moet." Nadat ik al mijn eigen röntgenfoto heb gemaakt en de diagnose heb gesteld, heeft ze er blijkbaar wel vertrouwen in dat dit ook gaat lukken. 

Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook!