Als de wekker gaat, heb ik het idee dat ik de afgelopen nacht nog geen twee uur heb geslapen. Een nare hoofdpijn heeft me het grootste gedeelte van de nacht uit mijn slaap gehouden.
"Moet jij je niet ziek melden?" vraagt mijn vriend wanneer hij me als een zielig hoopje aan de ontbijttafel aantreft. Maar we zitten vandaag al krap in de bezetting doordat een collega op cursus is en en de agenda staat ramvol met afspraken. Als ik me vandaag ziek meld, weet ik niet hoe mijn collega's het zouden moeten klaarspelen.
Na een kop thee en een ontbijtje voel ik me al iets minder belabberd. Helaas ziet mijn spiegelbeeld er alles behalve florissant uit. Met wat make-up probeer ik de boel nog een beetje te redden. Dat blijkt niet helemaal gelukt, want aangekomen op de praktijk zegt een collega bezorgd dat ik er zo beroerd uitzie...
Na deze bemoedigende woorden en een paracetamol trek ik mijn witte jas aan en loop naar de spreekkamer. "Kom op Mique, mensen verwachten van je dat je als dierenarts altijd vriendelijk en vrolijk bent. Je bent een professional, dus hop hop let's go!" spreek ik mezelf streng toe voordat ik de deur open zwaai om de eerste patiënt binnen te laten.
Terwijl de hoofdpijn door mijn schedel dreunt, sla ik me door de eerste paar afspraken heen. Gelukkig zijn het geen al te gecompliceerde gevallen en tref ik alleen maar vriendelijke eigenaren. Ik moet de energie om opgewekt te doen af en toe uit mijn tenen halen, maar al met al gaat het best prima.
Echter, halverwege de ochtend slaat de sfeer opeens om. Opeens lijkt elke kat mij levend te willen verslinden, leegt een hond zijn anaalklieren over mijn kleding en heb ik een vermoeiend discussie met een eigenaar die maar blijft doordrammen over het feit dat ik de datum van de rabiës-enting weiger te vervalsen.
Als de lunchpauze aanbreekt, staat het huilen me nader het lachen. Na een half uurtje rust drink ik mijn laatste slok thee en sta op om verder te gaan.
The show must go on.
Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook!
Reageer op dit bericht