Om eerlijk te zijn beschouw ik mezelf als een vrij nuchter persoon. Zeker in mijn werk probeer ik zoveel mogelijk op de feiten af te gaan. Ik ben nou eenmaal meer van 'meten is weten' dan van 'dat voel ik nu eenmaal zo'. Maar toch gebeurt het af en toe tijdens mijn werk dat ik, naast de vaststaande feiten, ook luister naar mijn onderbuikgevoel. En achteraf ben ik altijd blij dat ik dat heb gedaan.
Bijvoorbeeld die keer dat Border Terriër Wilson langs kwam voor zijn castratie. Tijdens het wachten in de wachtkamer was hij al weggekropen onder de stoel en eenmaal op tafel stond hij te trillen als een rietje. Des te vreemder vond ik het dus ook dat tijdens het lichamelijk onderzoek zijn hartslag bijzonder rustig was. De frequentie was nog wel binnen de grenzen van het aanvaardbare, maar voor zo'n zenuwachtig hondje vond ik het aantal slagen per minuut aan de lage kant. Daar kwam nog bij dat het ritme van de hartslagen ook twijfels bij me opriep.
"Is er iets?" vroeg Wilson's eigenaresse, mevrouw de Wit. Het was haar waarschijnlijk opgevallen dat ik wel erg lang en aandachtig naar het hart aan het luisteren was. Ik legde mijn stethoscoop aan de kant en besprak mijn twijfels met haar. Want ondanks dat ik geen keihard bewijs had, zou er wel eens sprake kunnen zijn van een niet veel voorkomende hartafwijking. In dat geval zou het zeer onverstandig zijn om Wilson onder narcose te brengen.
In eerste instantie twijfelde mevrouw de Wit nog even. Ze had immers speciaal twee dagen vrij genomen zodat ze na de operatie goed voor Wilson kon zorgen. Daardoor had ik even een momentje van paniek: wat als ik haar niet kon overtuigen om de operatie uit te stellen en eerst een ECG te maken? Mijn belangrijkste argument op het moment was namelijk: "Ik vertrouw het niet helemaal". Niet bepaald de wetenschappelijke benadering waar ik over het algemeen naar streef.
Maar gelukkig hoefde ik de discussie niet aan te gaan. Want na een kort moment van twijfel, besloot mevrouw de Wit dat ze geen risico wilde nemen en besloten we de castratie van Wilson af te blazen. Een klein moment van opluchting voor mij.
Maar een echte zucht van opluchting slaakte ik toen de uitslag van het ECG binnenkwam. Mijn vermoeden was juist en de hond bleek inderdaad last te hebben van een hartafwijking.
Ik mag dan wel een meisje van de wetenschap zijn, dit keer was ik blij dat ik mijn intuïtie had gevolgd!
Wat een mooi voorbeeld van verstandig omgaan met je 'gut feeling'! Echt een 'het is niet pluis' gevoel. Ik kan me je opluchting heel goed voorstellen! Dank voor deze mooie blog en hartelijke groet!
BeantwoordenVerwijderenEn jij bedankt voor je lieve reactie!
VerwijderenYou are welcome! (maar dat wist je al ;-)
VerwijderenHet is denk ik altijd goed, hoe wetenschappelijk een mens ook ingesteld is, zeker ook naar het onderbuikgevoel te luisteren. Gelukkig doe je dat en als dierenarts moet dat misschien ook júist wel. Ik kan mij zo voorstellen dat je bijvoorbeeld bij bepaalde baasjes van de dieren ook niet altijd een even goed gevoel hebt. Dan ga je denk ik ook op je onderbuikgevoel af...
BeantwoordenVerwijderenKlopt MamaJo, ik kan natuurlijk niet direct met mijn patiënten communiceren en ben afhankelijk van informatie die eigenaren geven.
VerwijderenIk moet wel zeggen dat 99,9% van de eigenaren heel erg begaan is met hun huisdier en ik zelden het idee heb dat ze tegen me liegen of informatie achterhouden. Gelukkig maar :)
Gelukkig maar inderdaad!!
VerwijderenEnige tijd geleden deze blog ontdekt bij toeval en ik wilde even laten weten dat ik de verhalen zo ontzettend leuk vind om te lezen. Heb op een regenachtige zondag alles teruggelezen en word elke keer weer blij als ik zie dat er een nieuw verhaal is geplaatst. Complimenten voor je manier van schrijven, ik zie de beschreven gebeurtenis elke keer weer helemaal voor me. En bijkomende reden waarom ik de verhalen zo leuk vind om te lezen is dat ik in september start met de opleiding paraveterinair, door jouw verhalen kan ik 'stiekem' al een beetje meekijken in de wereld van dierenartsenpraktijken.
BeantwoordenVerwijderenLeuk om te horen Annet. Veel succes met je opleiding. Goed je best doen hé, want niets is essentiëler voor een dierenartsenpraktijk dan een stel goede paraveterinairen!
Verwijderen