Toch wel lief...

Ik sta op het punt om mijn operatie-kleding aan te trekken wanneer de assistente me een seintje geeft dat ik even moet wachten. "Ik heb hier een mevrouw aan de lijn met een hele zieke kat, ze denkt dat het niet tot na je operatieprogramma kan wachten". Samen kijken we naar de agenda maar op de andere vestiging is nu geen dierenarts aanwezig. We besluiten de operatie even uit te stellen zodat we eerst deze patiënt kunnen zien.

Nog geen tien minuten later staan twee studentes in de spreekkamer. De kleinste van het stel heeft een mandje vast met een kat die onmiskenbaar aan het sterven is. Het blijkt de negentien jaar oude kater Beer te zijn.

Al snel begrijp ik dat de twee studentes niet de eigenaren van de kat zijn. Die wonen namelijk een jaar in Bolivia en de studentes passen nu op het huis en op Beer. Ik bespreek de ernst van de situatie en adviseer het sterfproces van Beer in ieder geval te verkorten door hem een injectie met euthanasie-vloeistof te geven.

"Nou dat zouden we wel willen..." begint het kleine meisje, "Maar de eigenaren van Beer hebben ons expliciet laten beloven dat we hem niet zouden laten inslapen". "Ze willen dat het via de natuurlijke weg gaat..." vult haar vriendin aan. "Goddamn hippies" gromt ze erachteraan. "En ik durf het écht niet stiekem te doen hoor. Ze waren er zo fanatiek in, straks komen ze erachter en klagen ze ons aan" zegt het kleine meisje paniekerig.

Voor een moment sta ook ik even met m'n mond vol tanden. Even overweeg ik om het tóch te doen. Maar ik wil deze meisjes niet in gewetensnood brengen. En kater Beer heeft zijn bewustzijn al een hele tijd geleden verloren, die krijgt niets meer van dit surreële schouwspel mee.

En zo staan we met z'n drieën te kijken hoe Beer aan het sterven is. "Weten jullie wat de eigenaren willen dat er met Beer gebeurt wanneer hij straks overleden is?" doorbreek ik de stilte. "Waarschijnlijk willen ze dat we hem begraven in de tuin, maar ik kijk wel even of ik ze kan bellen" zegt het lange meisje. De toon van haar stem verraad dat ze op dit moment geen goed woord voor de eigenaren overheeft.

Vrij vlot krijgt ze de eigenaren in Bolivia aan de lijn. Ik hoor haar kort de situatie uitleggen. Ondertussen controleer ik met mijn stethoscoop het hart van Beer. Zacht en in een te traag tempo hoor ik zijn hart nog kloppen.

 "Nee, hij is nog niet dood"
"..."
"Okee, doe ik"

Ze houdt haar telefoon tegen het oor van Beer die roerloos op zijn zij ligt. "Hij wil nog even tegen Beer praten" verduidelijkt ze de situatie.

"Nou... dat is dan wel weer lief" zegt haar vriendin.