Met een steriele operatiedoek bedek ik het blonde labrador teefje Mika die ik zo ga steriliseren. Assistente Leonore opereert mee en verzucht: "Jeetje, pas 11 maanden en nu al moddervet, dat wordt nog pittig!" Ik zucht zachtjes, want ik dacht precies hetzelfde.
Toevallig heb deze hond twee maanden geleden op consult gehad. In een onbewaakt moment had Mika namelijk een complete kip, die op het aanrecht lag te ontdooien, verorberd. Het liep toen gelukkig met een sisser af want op de röntgenfoto bleek dat er geen gevaarlijke stukjes bot in de darmen zaten. Maar ik sprak tegen haar eigenaresse wel al mijn bezorgdheid uit over haar overgewicht en de bijbehorende gezondheidsrisico's.
Blijkbaar heeft mijn verhaal weinig indruk gemaakt want Mika is in de tussentijd alleen nog maar dikker geworden. En behalve dat ze nu een groter risico heeft op suikerziekte, gewrichtsproblemen, complicaties tijdens de anesthesie en nog veel meer, maakt het de operatie er ook niet makkelijker op. Eerlijk gezegd zie ik er zelfs een beetje tegenop. Maar gelukkig is Leonore een ervaren operatie-assistente dus vol goede moed gaan we aan de slag.
Na de huidsnede ploegen we ons door een dikke laag onderhuids vet heen voordat we de buikspieren in beeld krijgen. Zodra we de buikholte geopend hebben, glimt het witgele vetweefsel ons overal tegemoet.
De eerste eierstok hebben we snel te pakken, maar het afbinden van alle bloedvaten is een crime. Door al het vet rondom de baarmoederhoornen en eierstok kunnen we de bloedvaten namelijk slecht zien. Ook zit er veel vetweefsel in de hechting waardoor het aantrekken een stuk lastiger is. Door de steriele handschoenen heen zie ik mijn knokkels wit worden als ik de hechtdraden probeer aan te trekken. En dan gaat het, ondanks alle voorzorgsmaatregelen, tóch mis. Of het vetweefsel het goed aantrekken van de knoop belemmerde, of het dusdanig glibberig maakte dat de ligatuur eraf schiet, valt niet te achterhalen. Maar diep in de buikholte ligt nu een bloedvat te bloeden. Hoewel het zweet me acuut uitbreekt probeer ik kalm te blijven en ga geroutineerd met Leonore aan de slag. Vrij vlot hebben we het bloedende vat gelokaliseerd en weten 'm alsnog goed af te binden. Met ingehouden adem verwijderen we ook de andere eierstok.
Mika wordt gelukkig vlot wakker uit de narcose en mag al weer snel naar huis. Wanneer haar eigenaresse haar komt ophalen is ze zo opgelucht haar hond weer te zien dat de tranen in haar ogen staan. Ik vertel over de operatie en druk haar nogmaals op het hart dat Mika voor haar eigen gezondheid echt moet afvallen. De vrouw kijkt me aan en zegt: "Dus ik moet haar minder eten geven? Nee dat vind ik zielig!"
Ik slik mijn woorden in, maar denk stiekem: "Je hond willens en wetens gezondheidsrisico's laten lopen. Dát is pas zielig!"
