maandag 9 november 2015

Pups knuffelen



Veel mensen schijnen te denken dat je als dierenarts (of dierenarts-assistente),  je werkdagen vult met het knuffelen van pups en kittens. Maar de werkelijkheid is -helaas- toch ietsje anders. Als het weer eens zo'n dag is waarbij de pus uit de abcessen loopt en de diarree je om de oren vliegt, grappen mijn collega's en ik wel eens tegen elkaar: "Leuk vak hebben wij toch. Gewoon een beetje de hele dag kittens en puppy's knuffelen".

Zo ook laatst op een dinsdagavond. Het was een drukke dag geweest en terwijl ik de laatste administratieve zaken afrond, zorgen de assistentes dat de praktijk weer schoon wordt. Net als alles opgeruimd is en de vloeren geboend zijn, gaat de telefoon.

Ik krijg de bezorgde eigenaresse van een nest Rottweiler pups aan de lijn. In een onbewaakt ogenblik hebben ze een grote doos Merci chocolade van tafel weten te trekken en met z'n allen verorberd. Het enige wat de vrouw nog aantrof waren de plastic wikkels en een verscheurde kartonnen doos.

Chocolade kan giftig zijn voor honden, en omdat onmogelijk te bepalen valt hoeveel elke pup heeft binnengekregen, zit er maar één ding op. Ze moeten naar de praktijk komen zodat we ze kunnen laten braken. Gelukkig woont de eigenaresse niet ver van de praktijk en binnen tien minuten staat ze met het stel op de stoep.

In de paar minuten die ik nodig heb om de doseringen uit te rekenen, hebben twee pups op de net gedweilde vloer gepoept. Een derde doet een plasje op de grond om en vervolgens vrolijk door heen te rennen. De urine-spetters vliegen in het rond.

Alle pups krijgen een injectie met een braakopwekkend middel en worden op een met kranten bekleed stuk vloer van de spreekkamer gezet. Binnen een paar minuten beginnen ze al wat sip te kijken en te kokhalzen. Niet veel later begint de eerste met braken en de rest volgt al snel. Hun braaksel heeft onmiskenbaar de kleur van chocolade.

Terwijl ze bezig zijn komen mijn collega's en ik handen tekort. Uit alle macht proberen we de pups op het beschermde deel van de vloer te houden en zo te voorkomen dat ze hele praktijk onderbraken. Tegelijkertijd doen we verwoede pogingen om te voorkomen dat ze door hun eigen braaksel banjeren of het weer proberen op te eten.

Na tien minuten is alle chocolade eruit en bespreek ik de nazorg-instructies met de eigenaresse. Als ik ondertussen om mij heen kijk, zie ik hoe de spreekkamer in een chaos van braaksel, urine en ontlasting is veranderd.

Terwijl ik mijn verhaal houd, kijkt een van de pups me zo zielig en misselijk aan, dat ik hem van de grond oppak en in mijn armen houdt. Kan ik tóch nog even met een puppy knuffelen.

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!


Reageer op dit bericht