Een ezel stoot zich niet tweemaal...

Op een warme donderdagavond word ik in de avonddienst gebeld. De vrouw aan de andere kant van de lijn vertelt dat haar hond een mergpijp had gekregen om op te kluiven. Maar in zijn verwoede pogingen om de laatste restjes merg uit het ringvormige bot te halen, is de mergpijp om zijn onderkaak geschoven. En nu krijgen de eigenaren het er met geen mogelijkheid meer vanaf. 

Omdat de eigenaren op vakantie zijn in een nabijgelegen bungalowpark weten ze niet precies waar ze moeten zijn. Ik leg uit hoe ze het beste naar de praktijk kunnen rijden en als ik heb opgehangen vertrek ik zelf ook naar de kliniek.  

Eenmaal aangekomen bij de praktijk staat de vrouw met haar Flatcoated Retriever Gijs rustig voor de deur een sigaretje te roken. Gijs staat er een beetje bedrukt bij, zo met de mergpijp om zijn snuit. Eenmaal op tafel bekijk ik de situatie eens beter. De mergpijp is over de lange hoektanden van de onderkaak geschoven. Vervolgens is de boel gaan zwellen en kan het bot geen kant meer op. Er is maar één optie: zagen. 

Gelaten hoort de eigenaresse mijn uitleg aan over hoe ik straks Gijs een roesje ga geven om vervolgens voorzichtig de mergpijp doormidden te zagen en te verwijderen. De sfeer voelt een beetje stroef, dus om het ijs wat te breken besluit ik haar te complimenteren met het feit dat ze zo rustig en daadkrachtig heeft gehandeld. De vrouw haalt haar schouders op en zegt: "Het is niet de eerste keer dat dit bij mijn honden is gebeurd, dus ja dan weet je wel een beetje hoe het werkt."

Wanneer ik een half uurtje later klaar ben en met haar afreken, zijn de kosten door het spoedtarief best opgelopen. Van het bedrag dat ze moet betalen kan ze behoorlijk wat mergpijpen kopen. Maar ik hoop voor haar honden dat ze daar nu eindelijk eens een keer mee stopt. 

Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook! 

 

De foto bij deze blog is niet van Gijs maar komt van internet - Bron afbeelding