Het was een rustige middag op de praktijk. De afspraken waren afgerond en de praktijk was al grondig schoongemaakt door de assistentes en de stagiaire. Tijd voor een kopje thee, besloten we. Net toen we de waterkoker hadden aangezet, belde de assistente van de andere vestiging. "Ik heb een wat oudere vrouw aan de lijn. Ze heeft twee oude kippetjes die al een beetje aan het einde van hun latijn zijn, en nu zitten ze ook nog eens onder de bloedluis. Het gaat blijkbaar echt niet meer. Mag ik haar nog laten langskomen om de twee kippetjes in te laten slapen?"
Als gezelschapsdierenarts zijn kippen niet echt mijn specialiteit. Maar ik weet wel dat bloedluis erg lastig onder controle te krijgen is. En zeker voor oudere en zwakke dieren kan een infectie een zware belasting zijn. Ik begreep haar verzoek dus wel en liet haar langskomen op de praktijk.
Een kwartiertje later stond de mevrouw in de wachtkamer. In haar handen droeg ze een krat waarover een laken was gespannen. "Mag ik ze zo aan u geven dokter? Ik hoef er niet bij te zijn, dat vind ik te zielig." Een beetje overdonderd pakte ik de krat aan. Toen ze vertrokken was zette ik deze op de behandeltafel en trok het laken weg. In de krat zaten echter niet de twee zielige oude kippetjes die ik dacht aan te gaan treffen. In plaats daarvan staarden twee vrolijke kipjes mij, de assistentes en de stagiaire aan.
"Ehm... deze zijn er toch niet zo slecht aan toe?" vroeg de stagiaire voorzichtig. Ik tilde er eentje op en moest dit bevestigen. De kip was in prima conditie, afgezien van de bloedluizen. Voorzichtig zette ik de kip terug in de krat en zuchtte zachtjes. Hoe kon ik zo stom zijn om zonder eerst te kijken deze kippen aangenomen te hebben? Wat moest ik nu met die beesten?
"Deze gaan we toch niet euthanaseren he?" klonk het uit de mond van assistente Bianca. "Nee, dat lijkt me van niet, maar geen idee wat we wél met ze moeten doen. Ik denk niet dat de mevrouw ze nog wil terugnemen." "Ik breng ze wel naar de vogelopvang" antwoordde Bianca. "Prima, als ze ze daar willen hebben, bel ik haar wel om toestemming te vragen".
De vogelopvang had nog wel ruimte, dus zoals beloofd belde ik de voormalig eigenaresse op. Nadat ik had uitgelegd dat er niets ernstigs met haar kippen aan de hand was en ik niet van plan was om ze te euthanaseren, bleek ze inderdaad niet van plan te zijn ze weer op te halen. Maar het idee van de vogelopvang vond ze gelukkig wel prima.
En zo vertrok assistente Bianca, met twee gezellig tokkende kippen in een krat op haar achterbank, die middag naar de vogelopvang.
Reageer op dit bericht