"Mique, ik heb een eigenaar aan de lijn waarvan de hond net een groot bot heeft opgegeten. Zal ik die maar gelijk laten komen?" sprak de assistente tegen me. Ik knikte bevestigend en vroeg haar om alvast de röntgenruimte klaar te zetten.
Een kwartiertje later verschenen de lichtelijk ongeruste eigenaresse en haar hongerige labrador Spike op de praktijk. Ze vertelde dat Spike het ene moment nog op een groot bot lag te kauwen en dat het volgende moment het bot verdwenen was. Ze kon dus geen andere conclusie trekken dan dat de hond het bot had opgegeten.
Bij het lichamelijk onderzoek uitte ik al mijn twijfels over over het feit dat Spike het bot had opgesmikkeld. Ik voelde niets in het maaggebied en bij palpatie van de buik was de hond allesbehalve pijnlijk. Echter, de eigenaresse bleef bij hoog en laag volhouden dat het niet anders kon dan dat haar hond het enorme bot verorberd had. Om geen risico te nemen besloot ik röntgenfoto's te maken, want als je iets goed kan ziet op röntgenfoto's dan zijn het wel botten.
Terwijl de röntgenfoto's op mijn scherm verschenen was het voor mij makkelijk om de conclusie te trekken. In de maag en zelfs in de darmen was geen spoortje van een opgegeten bot te zien. De eigenaresse was echter een heel stuk lastiger te overtuigen. "Waar is dat bot dan?" vroeg ze mij toch wat ongelovig. "Ik zou het niet weten mevrouw, maar in ieder geval niet in uw hond" was mijn antwoord. Toen ze wegliep zag ik aan haar dat ze toch nog niet geheel overtuigd was.
Maar waar dat bot nou gebleven is... dat weet alleen Spike.
Reageer op dit bericht