Huilende mannen

Toen mevrouw Verberg met haar kat Spooky de spreekkamer verliet merkte ik aan haar reactie dat ze een beetje schrok van de situatie die ze in de wachtkamer aantrof. Na een blik op de agenda had ik een vermoeden wat er aan de hand was. De volgende afspraak was namelijk het laten inslapen van Bruno, de chocoladebruine labrador van een studentenhuis. "Oh nee," kermde assistente Annika, "straks staat de hele spreekkamer vol met huilende mannen, dan moet ik ook altijd bijna huilen". Iets wat ik moest beamen. Want het uitvoeren van een euthanasie is nooit leuk, maar als je dan ook nog eens omringd bent door stoere, doch huilende kerels is er een grote kans dat je het zelf ook te kwaad krijgt.

En inderdaad, niet veel later was de kleine spreekkamer gevuld met de negen huisgenoten van labrador Bruno. Her en der ontwaarde ik al wat rode oogjes maar tot nu toe hielden ze zich nog redelijk groot. Nadat ik de hond een anesthesiemiddel had toegediend zodat hij diep in slaap zou vallen, trokken de assistente en ik ons discreet terug.

Toen ik een aantal minuutjes later terugkwam zag ik dat het merendeel al geen moeite meer deed om de tranen binnen te houden. Na gecontroleerd te hebben of Bruno diep genoeg sliep diende ik het euthanasiemiddel toe. Terwijl ik uitlegde dat het nu nog een paar minuutjes zou duren hoorde ik het gesnotter steeds meer aanzwellen.

Het was erg ontroerend om een stel kerels, waarvan ik vermoed dat ze normaal gesproken luid in de kroeg staan te brallen over 'hertjes' 'units' en 'regelen', nu zo kwetsbaar te zien. Maar, net toen ik door de hele situatie ook bijna een traan in mijn oog voelde prikken bracht gelukkig een van de studenten toch een beetje luchtigheid in de situatie. Uit zijn tas haalde hij een familieverpakking tissues tevoorschijn. "Gasten, ik had deze maar even gekocht want ik dacht dat we ze wel nodig zouden hebben".

Dankbaar ging de doos met tissues rond.