Eens in de zoveel tijd voeren wij op de praktijk kunstmatige inseminatie bij honden uit. Ofwel het insemineren van een teefje met door manuele stimulatie verkregen zaadcellen. "Door manuele stimulatie verkregen zaadcellen" is hierbij een prachtig eufemisme voor het feit dat je als dierenarts dus eerst de reu moet aftrekken. Ja. Dát vertellen ze je niet als je aan je opleiding begint.
En zo stond ik op een druilerige woensdagavond met een reu op tafel. De eigenaresse van de reu stond aan de andere kant van de tafel het te insemineren teefje vast te houden. Nu was het al een behoorlijk gênante situatie, maar ik had niet kunnen indenken dat het nóg gênanter zou worden...
Want op het moment suprême maakte de reu een onverwachte beweging waardoor het ejaculaat niet in het door de assistente vastgehouden potje terecht kwam. Nee, het vloog over tafel en kwakte net boven het decolleté van de eigenaresse tegen haar huid.
Met een mengeling van afschuw en ongeloof hielden de assistente en ik onze adem in. Hoe zou ze reageren? Nou, bijzonder relaxed. Terwijl de assistente en ik onze handschoenen uittrokken veegde de eigenaresse haar hals schoon, haalde haar schouders op en zei "Ach, als het van je eigen reu is, is het eigenlijk niet zo erg".
Hilarisch!
BeantwoordenVerwijderen