Met haar zonnebril nog op stapt de vrouw mijn spreekkamer binnen. In haar kielzog heeft ze haar Labradoodle Duke en een dochtertje van een jaar of tien. Het meisje is nog niet binnen of ze roept uit: "Gadver! Het ruikt hier vies!" Ik wil uitleggen dat dat komt door de ontsmettingsmiddelen die we gebruiken. Maar daar krijg ik de kans niet voor, want ze wijst naar mij en gaat verder: "Jij hebt een streep op je voorhoofd, en je haar zit stom."
Een beetje verbouwereerd werp ik een blik in het weerspiegelende raam . Ik zie dat het operatiemutsje van daarnet inderdaad een afdruk op mijn voorhoofd heeft achtergelaten en tevens ervoor heeft gezorgd dat mijn haar een beetje warrig oogt.
Haar moeder kijkt bijna vertederd naar haar dochter en zegt dan tegen mij. "Is het niet héérlijk hoe oprecht en eerlijk kinderen kunnen zijn?" Ik heb daar zo mijn eigen gedachten over maar besluit het maar zo te laten en me op mijn patiënt te richten.
Wanneer ik haar vraag om hond Duke op tafel te tillen, richt de vrouw zich tot de assistente die toevallig iets in de spreekkamer komt pakken en zegt: "Kun jij dat niet even doen? Duke is in de rui en dit is een vrij kostbare jas". Ik werp de assistente een veelbetekenende blik toe als we samen de hond op tafel zetten.
Gelukkig voor Duke is er niet veel aan de hand. Hij schuurde al een tijdje met zijn kont over de grond en dat blijkt het gevolg van overvolle anaalklieren. Een probleem wat ik gelukkig snel verholpen heb.
De vrouw is erg opgelucht met deze diagnose, ze vertelt me dat ze bang was dat hij last van wormen had. Ik wil net vertellen dat wormen bij de hond zelden jeuk veroorzaken, als haar dochter tussenbeide komt en zegt "Ja, net zoals wij laatst thuis allemaal last van wormpjes hadden, he mam!"
De vrouw heeft haar zonnebril nog steeds op, maar ik voel dat ze haar dochter vernietigend aankijkt. Ik vrees dat ze de eerlijkheid en oprechtheid van haar kind op dit moment een stuk minder waardeert.
Reageer op dit bericht