Mijn werkdag begint met een wondcontrole. Hond Charly is een paar dagen terug gecastreerd maar heeft ondanks voorzorgsmaatregelen toch aan zijn wond kunnen zitten. Tijdens de controle blijkt het gelukkig mee te vallen. Er is wat lokale irritatie, maar verder ziet de wond er keurig uit.
Als Charly weer op de grond staat en afwachtend naar de koekjespot kijkt, staat zijn eigenaar opeens vlak voor me. "Dokter, ik ben recent aan mijn blinde darm geopereerd, en nu ziet het er niet helemaal goed uit. Wat moet ik doen?" Voordat ik het door heb, heeft hij zijn shirt opgetild en kijk ik tegen zijn ontblote bovenlichaam aan.
En geloof me, als dierenarts ben ik niet snel van mijn stuk gebracht door bloed, pus of ontlasting. Maar de aanblik van zijn vlezig buik met een zwerende wond, vind ik toch een beetje misselijkmakend. Terwijl ik subtiel mijn blik probeer af te wenden, leg ik uit dat hij voor dergelijk advies beter contact kan opnemen met zijn huisarts. Dan laat hij gelukkig zijn shirt weer zakken.
Want ook al draag ik een witte jas, ik bemoei me niet met het genezen van mensen. En in sommige gevallen ben ik daar stiekem best blij om ;).
Reageer op dit bericht