Het is vrijdagnacht en ik ben blijkbaar diep in slaap wanneer mijn diensttelefoon overgaat. Want op het moment dat ik 'm slaapdronken wil pakken om het gesprek aan te nemen, maak ik een ongecontroleerde beweging. Het gevolg is dat de telefoon uit mijn handen tuimelt en op onverklaarbare wijze tussen het bed en de muur beland.
Het kost mijn hersenen even om te verwerken wat er gebeurd is, maar dan realiseer ik me dat mijn telefoon op een plek is gevallen waar ik er niet zo maar even bij kan. Terwijl lichte paniek zich van mij meester maakt, jengelt ondertussen de Nokia-tune op vol volume vanonder mijn bed door de kamer.
Het is vrij koud in mijn slaapkamer maar desondanks breekt het zweet me van alle kanten uit. Iemand belt ons spoednummer en ik kan niet bij mijn telefoon! Ik sjor aan het bed in een poging om het wat te verschuiven, maar in mijn eentje krijg ik geen centimeter beweging in dat loodzware ding. Net deze nacht is mijn vriend weg naar de bruiloft van een collega. Koortsachtig probeer ik te bedenken hoe ik mijn telefoon te pakken ga krijgen. Best een opgave wanneer je net uit een diepe slaap gerukt bent en er ondertussen vanonder je bed keihard een telefoon ligt te blèren. Dan stopt opeens de telefoon met overgaan en wordt het ijzingwekkend stil.
Ik sleur de matrassen van het bed, doe nogmaals een tevergeefse poging om mijn bed te verschuiven en probeer met barbecue-tangen, spatels en ander keukengerei mijn telefoon onder mijn bed vandaan te hengelen. Ondertussen doe ik een schietgebedje dat het niet om een benauwde kat, een aangereden hond of een ander levensbedreigend spoedgeval gaat.
En dan, na vijf minuten die zeker een uur leken te duren, lukt het mij om mijn telefoon te pakken te krijgen! Ik doe een klein vreugdedansje en bekijk dan mijn gemiste oproepen. Wanneer ik het nummer terugbel krijg ik een oprecht verbaasde mevrouw aan de lijn. "De dierenarts? Nou, dan was ik zeker verkeerd verbonden".
Maar ik ben zo blij dat ik mijn telefoon weer te pakken heb, dat ik me daar eigenlijk niet eens meer druk om kan maken.
Dat is nog eens anders dan wat mij overkomen is met wel een stervende kat naast me... Ik belde naar de regionale spoedlijn aan het einde van het spreekuur van de dienstdoende dierenarts. Die schakelde liever door dan op te nemen, maar mijn gesprek is in deze doorschakeling blijven hangen. Ik was en bleef de eerstwachtende en durfde daarom niet op te hangen, bang achteraan een wachtrij te komen. Toen ik zag dat het niet meer nodig was, heb ik opgehangen, niemand gesproken...
BeantwoordenVerwijderenCompliment voor jouw betrokkenheid!
Wat een vervelende situatie zeg!
BeantwoordenVerwijderen