Zeker weten

Nadat ik mijn operatie-programma heb afgerond, staan er nog een paar afspraken voor mij in de agenda. Met mijn haar nog platgedrukt door dragen van een operatie-mutsje, bekijk ik wat me te doen staat. De eerste afspraak blijkt nieuw in onze praktijk te zijn. Ook de reden van de afspraak staat er helaas niet bij.

De nieuwe klant blijkt een wat oudere dame te zijn, met haar zestienjarige kater Max. Als ik haar vraag wat de reden van het bezoek is, antwoordt ze: "Ik kom langs om Max een spuitje te laten geven."

Een beetje vertwijfeld kijk ik haar aan, want dat kan immers twee hele verschillende dingen betekenen. Of ze is hier om haar kat te laten vaccineren, of dit wordt het Max zijn allerlaatste bezoek aan een dierenarts. En gezien dit grote verschil, is het wel essentieel dat er geen spraakverwarring ontstaat en ik het juiste 'spuitje' pak.

Terwijl ik razendsnel probeer te bedenken hoe ik nou subtiel kan vragen wat ze precies bedoelt, opent de dame haar tas en vist het paspoort van Max eruit. "Hier is het boekje, geloof dat hij dit jaar ook de kattenziekte nodig heeft."

Gelukkig, is dat ook weer duidelijk!

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!

Bron afbeelding

Nachtelijk avontuur

Het is vrijdagnacht en ik ben blijkbaar diep in slaap wanneer mijn diensttelefoon overgaat. Want op het moment dat ik 'm slaapdronken wil pakken om het gesprek aan te nemen, maak ik een ongecontroleerde beweging. Het gevolg is dat de telefoon uit mijn handen tuimelt en op onverklaarbare wijze tussen het bed en de muur beland.

Het kost mijn hersenen even om te verwerken wat er gebeurd is, maar dan realiseer ik me dat mijn telefoon op een plek is gevallen waar ik er niet zo maar even bij kan. Terwijl lichte paniek zich van mij meester maakt, jengelt ondertussen de Nokia-tune op vol volume vanonder mijn bed door de kamer.

Het is vrij koud in mijn slaapkamer maar desondanks breekt het zweet me van alle kanten uit. Iemand belt ons spoednummer en ik kan niet bij mijn telefoon! Ik sjor aan het bed in een poging om het wat te verschuiven, maar in mijn eentje krijg ik geen centimeter beweging in dat loodzware ding. Net deze nacht is mijn vriend weg naar de bruiloft van een collega. Koortsachtig probeer ik te bedenken hoe ik mijn telefoon te pakken ga krijgen. Best een opgave wanneer je net uit een diepe slaap gerukt bent en er ondertussen vanonder je bed keihard een telefoon ligt te blèren. Dan stopt opeens de telefoon met overgaan en wordt het ijzingwekkend stil.

Ik sleur de matrassen van het bed, doe nogmaals een tevergeefse poging om mijn bed te verschuiven en probeer met barbecue-tangen, spatels en ander keukengerei mijn telefoon onder mijn bed vandaan te hengelen. Ondertussen doe ik een schietgebedje dat het niet om een benauwde kat, een aangereden hond of een ander levensbedreigend spoedgeval gaat.

En dan, na vijf minuten die zeker een uur leken te duren, lukt het mij om mijn telefoon te pakken te krijgen! Ik doe een klein vreugdedansje en bekijk dan mijn gemiste oproepen. Wanneer ik het nummer terugbel krijg ik een oprecht verbaasde mevrouw aan de lijn. "De dierenarts? Nou, dan was ik zeker verkeerd verbonden".

Maar ik ben zo blij dat ik mijn telefoon weer te pakken heb, dat ik me daar eigenlijk niet eens meer druk om kan maken.

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!

Bron afbeelding

Heerlijk braaksel

Terwijl ik met een diepe frons op mijn gezicht naar een röntgenfoto sta te turen, duikt opeens een van de assistentes naast mij op. "Mique, er komt over een half uurtje een mevrouw met een hond die iets vreemds heeft gegeten." Als ik vraag wat de hond gegeten heeft, moet ze mij het antwoord schuldig blijven. De eigenaresse sprak gebrekkig Engels met een zwaar Pools accent, en ondanks alle inspanning lukte het mijn collega niet om te achterhalen wat de hond nou precies heeft opgegeten. Maar de vrouw was dusdanig bezorgd dat mijn assistente geen risico wilde lopen, en de hond naar de praktijk liet komen.

Ondanks de taalbarrière is het advies gelukkig goed overgekomen want een half uur later staat de eigenaresse met Igor, een Jack Russel Terriër in onze wachtkamer. Het is een vriendelijke jonge vrouw en na een gesprek met handen en voeten ben ik erachter wat Igor te pakken heeft gekregen. Het blijkt te gaan om een massagebar, een soort zeep die na contact met de huid transformeert in massage-olie. Wanneer ik op internet de ingrediënten opzoek blijkt het naast een flinke dosis parfumolie voornamelijk natuurlijke boters te bevatten. Dit lijkt me niet al te best voor een hond, er is zelfs een risico dat dit tot een alvleesklier-ontsteking kan leiden.

Als ik de eigenaresse probeer uit te leggen dat we de hond moeten laten braken, lijkt ze me niet te begrijpen. Wanneer ik vervolgens vol overgave met gebaren probeer uit te beelden dat we Igor een injectie gaan geven waardoor hij moet braken, zie ik in mijn ooghoek de assistente op haar lip bijten om niet in lachen uit te barsten. Maar ondanks dat het er waarschijnlijk hilarisch heeft uitgezien, heeft het wel gewerkt, want Igor's baasje knikt dat ze het begrijpt.

We gaan aan de slag en nog geen vijf minuten later staat Igor te kokhalzen boven de matjes die ik op de vloer heb gelegd. Een golf van lavendelkleurig braaksel volgt. En een walm van lavendelgeur komt ons tegemoet. Zo lekker had braaksel nog nooit geroken.

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!

Bron afbeelding

Op de valreep

Het is de laatste dag van het jaar, een kwartier voor sluitingstijd. Alle patiënten zijn afgerond, de kliniek is na een drukke dag weer blinkend schoon gepoetst en we staan op het punt om de boel af te sluiten. Tijd om naar huis te gaan en Oud en Nieuw te vieren. Na de drukte rondom de feestdagen hebben we wel zin in een feestje.

Maar dan gaat de telefoon. "Vast iemand die zich op het laatste moment realiseert dat ze nog medicatie tegen vuurwerkangst nodig heeft, of net pas merkt dat het nierdieet op is." zegt de assistente voordat ze opneemt. Tijdens het gesprek zie ik langzaam haar gezicht betrekken. "Ik overleg het even met de dierenarts" hoor ik haar zeggen.

Het blijkt te gaan om een kat die al weken chronische diarree heeft en slecht eet, maar nu al vijf dagen helemaal niets meer gegeten heeft. Al die tijd is de eigenaresse niet met de kat bij ons of een andere dierenarts geweest. En nu, op de valreep van 2015, heeft ze blijkbaar besloten dat dit probleem opgelost moet worden. En wel nu!

"Laat maar direct komen." zeg ik tegen de assistente. "Ze moest nog vervoer regelen, dus ze denkt er met een half uurtje te zijn." zegt mijn collega als ze heeft opgehangen. Wij gaan dus voorlopig nog niet naar huis.

Na drie kwartier staat de vrouw dan eindelijk met haar poes Moppie op de stoep. Als ik de kat bekijk, vraag ik me af waarom ze niet eerder heeft ingegrepen. Het katje is een mager scharminkel met diepliggende ogen en een achterkant besmeurt met diarree. Alles wijst erop dat dit niet iets is wat slechts een paar dagen speelt.

Ik ga met Moppie aan de slag. Na het lichamelijk onderzoek doen we bloedonderzoek, geven we vocht en medicatie en stellen een behandelplan op. Het is al flink laat als we eindelijk klaar zijn.

En dan, wanneer we de kat net weer in het transportmandje hebben gezet, zegt de vrouw: "Trouwens, nu we hier toch zijn, kunt u nog even haar nageltjes knippen?"

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!

Bron afbeelding