Assistente Lilian staat in de deuropening van de operatie-ruimte. "Ga je hierna het konijntje castreren?" Ik ben net bezig met het afronden van een andere operatie en antwoord dat me dat een goed idee lijkt. Ik heb het konijntje van te voren al helemaal lichamelijk nagekeken en de doseringen uitgerekend zodat de assistentes hem alvast kunnen voorbereiden.
Niet veel later zie ik Annika en Lilian met het konijntje in de aangrenzende voorbereidingsruimte staan. "Wel in het bloedvat toedienen hé" grap ik tegen de twee assistentes. Een tijdje terug heb ik ze geleerd hoe ze via een bloedvat in het oor injecties kunnen toedienen. Ze zijn er ondertussen al aardig bedreven in, maar bij dit dwergkonijntje van nog geen kilo lijkt het me toch wel erg lastig.
"Challenge accepted!" klinkt er stoer terug. "Als het jullie lukt dan trakteer ik op gevulde koeken!" roep ik plagerig vanuit de operatie-ruimte.
Nog geen drie minuten later klinkt er tweestemmig gejuich uit de voorbereidingsruimte. Een van de assistentes steekt haar hoofd om de deur en laat triomfantelijk het al slaperig wordende konijntje zien.
"Gaaf meiden! Supergoed gedaan!" zeg ik blij. Want ik mag dan wel deze weddenschap verloren hebben, eigenlijk ben ik heel erg trots. Toen ik een aantal jaar geleden bij deze praktijk kwam werken, waren de belangrijkste taken van de assistentes het beantwoorden van de telefoon, schoonmaken en dieren vasthouden. Door de jaren heb ik ze steeds verder zien groeien en ontwikkelen en nu draaien ze hun hand niet om voor iets als een bloeddrukmeting. Wat kan je je als dierenarts nou meer wensen?
Later die dag sta ik bij de bakker. De gevulde koeken reken ik met plezier af.
Reageer op dit bericht